In 1986, tijdens de Iraans-Iraakse oorlog, emigreerde Ghazel naar Frankrijk. Ruim twee decennia later verwierf ze de Franse nationaliteit. Beide gebeurtenissen gingen gepaard met schuldgevoelens ten aanzien van haar familie en vaderland. Sinds 2014 verblijft ze meestal in Teheran. Haar werk, altijd in reeksen ontwikkeld, bevraagt obsessief (ont)worteling, thuisvoelen, migratie of de gevolgen van oorlog. In een eenvoudige beeldtaal situeert de kunstenares haar ‘zelfportret’ in relatie tot het gemeenschappelijke en universele.
Ghazels gefilmde performances worden, gewapend met een zwarte humor, doorgaans vlug en spontaan gerealiseerd, en in één take opgenomen. Black Hole toont een reeks performances waarin de kunstenaar met krijt op een bord tekent. Het zwarte oppervlak slokt de opeenvolgende tekeningen als het ware op wanneer ze uitgeveegd zijn. In Untitled #4 leidt een kinderlijke activiteit van ruim een uur naar de rand van de uitputting.

Tekeningen worden ernstig en traag maar eveneens in één enkele sessie uitgevoerd, als een vorm van meditatie. De wereldkaart representeert de paradox van Ghazels onophoudelijke ‘in transit’-situatie: mensen identificeren zich ermee als een vertrouwd object dat hun gezamenlijke thuis voorstelt; tezelfdertijd representeert het begrenzing, opdeling en ontworteling. Op hedendaagse wereldkaarten met Perzische opschriften doorstreept of overschildert ze alle namen, behalve die van de zeeën. In Marée noire - metaforen voor een wereld gecorrumpeerd door olie, oorlog en machtsmisbruik - ontwikkelt de kunstenaar haar eigen cartografie.