Sinds 2012 werkt Kasper Andreasen (°1979) consequent aan een archief van kleine geschilderde panelen. De kunstenaar creëert een index van artistieke gebaren, waaronder tekenen, schilderen en schrijven. We herkennen wel sporen van schrijfsels en brieven, maar deze zijn praktisch onleesbaar gemaakt. Het zogenoemde standpunt van de kunstenaar lijkt net hierin te schuilen. Het schrift wordt een beeld en kleur bepaalt de compositie. Uiteindelijk beslist de toeschouwer in hoeverre hij zich hiertoe verhoudt. In hoeverre zal hij een verbond aangaan met dit beeld aan de hand van herkenning en associatie? In hoeverre is het handschrift van de kunstenaar nog van belang? De Panels zijn eerder instrumenten van een proces. We kunnen bijgevolg moeilijk spreken van een reeks in het geval van deze werken, omdat de kunstenaar door middel van repetitie veeleer een geschiedenis aan het creëren is. Omdat hij echter vele richtingen lijkt uit te gaan, en zich niet overgeeft aan een vast handschrift, toont hij tegelijkertijd de onmogelijkheid van dit gegeven. De geschiedenis van iets dat nog actief is, kán niet in kaart gebracht worden. Dit zou namelijk reeds een ‘einde’ suggereren.

Lichtvoetiger lijkt het werk A List (Post-it). Het uitvergroten van een kattebelletje getuigt van een fijn gevoel voor humor. Beeldt u maar eens in dat dit uit de kluiten gewassen exemplaar op uw ijskast prijkt. Het oorspronkelijke object, de post-it, heeft als functie de schrijver aan iets te helpen herinneren. In dit schilderij kunnen we enkel het woord ‘milk’ onderscheiden. Waar de auteur ons of zichzelf verder aan wil doen herinneren, blijft wederom onleesbaar. Hij vraagt onze aandacht, maar eist deze op geen enkele manier op. Ook hier bepaalt de toeschouwer dus zijn eigen verbintenis. In al zijn werken zien we een vorm van achteloosheid terugkomen, die echter volledig door de kunstenaar gestuurd wordt. Andreasens methode lijkt op die van een freejazz-eenmansband. Niet enkel bespeelt hij zelf alle instrumenten, hij is tevens de improvisator en de medespeler die de improvisatie imiteert. Ook kenmerkend is het bewust negeren van conventies, in het geval van Andreasen ten opzichte van de schilderkunst. Sommige panels overleven het proces niet en worden vernietigd. Ze gaan verloren in de (toekomstige) tijd.