De voormalige architect en docent Wim Cuyvers heeft op een berghelling aan de rand van de Jura een stevige lap economisch waardeloze grond verworven, die hij tot een ‘refuge’ omgedoopt heeft. Deze publieke ruimte, die Cuyvers verder ontwikkelt samen met jonge, veroordeelde criminelen, heet Montavoix, de berg die spreekt. Hier vallen denken en werken samen, op zoek naar de taal van vaak ondergesneewde ruimtelijke ervaringen uit de kindertijd, een taal die niet cultuurspecifiek maar algemeen-menselijk is.

Naar aanleiding van zijn deelname aan de Triënnale voor Hedendaagse Kunst in het Psychiatrisch Ziekenhuis te Duffel heeft Wim Cuyvers samen met Roel, een psychotische patient, het hele areaal van Montavoix afgestapt. Als voorbereiding had de architect verscheidene plannen van de berghelling geraadpleegd, daarbij vaststellend dat ze op diverse punten niet met elkaar overeenstemden. Cuyvers en zijn kompaan besloten niet met elkaar te spreken, maar elk hun observaties en ervaringen neer te pennen. De neerslag daarvan is samen met de plannen gebundeld in een map.

Daarnaast zijn er in de zolderruimte een vijftal Bâtons de buis mort achtergelaten. Deze stokken zijn gemaakt van buxushout uit Montavoix. Ze fungeren als een memento mori. Cuyvers suggereert de bezoeker om een stok vast te nemen terwijl hij of zij de plannen en teksten doorneemt.