Het werk van Nienke Baeckelandt (°1989) wekt aandacht voor het onooglijke: kleurvelden die je alleen vanuit een bepaald gezichtspunt ziet, brokjes doorzichtig glas die door onze bewegingen zichtbaar of onzichtbaar worden en van kleur veranderen. Allicht heeft ze de glasbrokjes die ze hier op het raam kleefde in nieuwe constellaties – zoals Mallarmé en Benjamin het genoemd zouden hebben – gevonden op straat. En allicht zag ze in deze korrels het licht van zon, sterren, lichtreclame of straatlantaarns weerspiegeld. Want haar blik gaat naar het voorwerp zelf, maar ook naar de werelden die erin weerkaatst worden. (Niet zoals Thales, die in een put struikelde omdat hij wandelend naar de sterren keek.) Vroeger versnipperde ze papier, en liet ze de neergedwarrelde snippers nieuwe patronen tekenen op de vloer. We begrijpen waarom ze op een dag de veelvuldige verschijningen van op de grond liggende glaskorrels opmerkte. Traag duwt ze haar manier van kijken door de wereld, af en toe nieuwe materialen ontmoetend, en ons telkens weer verbazend.

Met Ghekiere heeft ze een aandacht voor optische effecten gemeen en een pudieke terughoudenheid of schuchterheid.

Tekst: Hans Theys