Als rietpluimen wiegen de dingen in het oeuvre van Robert Soroko (°1990): dunne vellen hout, in de greep van magere, doorbuigende, ijzeren staanders, door iele pootjes rechtgehouden bamboestokken, alles functioneel en leesbaar eenvoudig gelast.

Draaidingen zijn het ook.

Uit elkaar genomen, liggen de sculpturen als iele potloodlijnen mooi geordend naast elkaar te rusten of te mediteren. Eenmaal in elkaar geschoven, gaan ze draaien en keren, proberen ze staande te blijven, niet te kantelen of uiteen te vallen. Het is een precair overeind blijven, dat hier gestalte krijgt, als een Oosters lichaamdenker die nu nog op één been staat, maar straks hoopt te zweven. Of zweven de dingen al? En zijn alleen onze breinen en lijven zo zwaar dat we het niet kunnen zien? Zonder het aanvankelijk te beseffen, ging de tai chi-beoefenaar Soroko gaandeweg gestalte geven aan sculpturen die zijn ervaring van de ruimte weerspiegelen en een vorm van zachte weerstand oproepen.

‘Misschien morgen?’ verzuchtte Ghekiere. En dan is ineens die morgen gekomen, en ontdekken we de rustig ademende, poëtische wereld van Soroko.

Tekst: Hans Theys