Simon Masschelein (°1994) maakt scharnierende beeldhouwwerken, gedacht vanuit het gewricht. Eén sculptuur is gedacht vanuit een knie, een andere vanuit de manier waarop een dijbeen in het bekken past. Eén beeldhouwwerk, bestaande uit veertig kilo zelf vervaardigde ringen van albast, wordt enigszins omhooggehouden door een opgespannen kabel die, zelf vastgeklonken aan een ijzeren bol, in een beugel geklemd zit. Een vreemd tweedelig figuurtje, op twee wankele voetjes die gestalte geven aan een bescheiden contrapposto, klapt soms voorover. Een boomstam wordt bewerkt tot spiraalzuil, vervolgens uitgehold, gehalveerd en opnieuw verbonden met een houten schakel.

Het verband tussen het oeuvre van deze kunstenaar en het werk van Ghekiere berust in de oneigentijdse, ambachtelijke benadering die op zoek gaat naar oude weerstanden, maar ook naar nieuwe sculpturale mogelijkheden, die zich vooral tonen in de manieren waarop verschillende materialen gecombineerd en geassembleerd worden.

Ook vinden we in Masscheleins werk sporen van oude spoken en een onverholen tederheid, die ons raakt.

Tekst: Hans Theys