GRISP, zo heten Pepa Ivanova’s monotypes: Grasping the Invisible Sun Data, met als ondertitel: Fictional Observation Series. Monotypes zijn unieke zeefdrukken – zoals observaties va de zon nooit hetzelfde zijn. Gelijkaardig aan Amélie Bouvier imiteert Pepa Ivanova aspecten van astronomische spectroscopie, een methode waarbij wetenschappers de meting van golf- lengtes gebruiken om observaties gedetailleerd te ‘lezen’. Kunstenaars halen soms inspiratie uit wetenschappelijke methodes, waarbij ze deze interpreteren via, of vertalen in, hun eigen expressiemiddelen. In deze reeks kunstwerken draait Ivanova ook de rollen om: ze nodigde Dr. Jasmina Magdalenic van het Koninklijk Belgisch Observatorium uit om haar monotypes te interpreteren; de astrophysicus slaagde er vrij vlot in om geobserveerde fenomenen en patronen in de kunstwerken te ‘onderkennen’.
De kunstenaar verzocht de wetenschapper om markeringen rechtstreeks op de drukken aan te brengen, vermits het om een samenwerking en (dus) co-creatie gaat. Ivanova merkte dat haar ‘sparringpartner’ eenzelfde, overweldigde en respectvolle houding aan de dag legde ten aanzien van haar grafisch werk, als zijzelf heeft ten opzichte van Magdalenic’ wetenschappelijke kennis en teksten. Dit werk maakt deel uit van een doctoraat in de kunsten aan KULeuven/LUCA (Gent), waarin Ivanova onder de titel An Echo of the Sun de ‘autopoësis’ van observatiedata onderzoekt.