Jan Vercruysse verwierf in de jaren 1980 internationale erkenning met zijn reeks Tombeaux. In het jaar 2000 schreef Pieter Reybrouck een stuk in de Witte Raaf over het werk van Vercruysse, waarin hij het gebaar van de kunstenaar benadrukte. De Tombeaux zijn geen grafmonumenten van iets of iemand, ze verwijzen enkel en alleen naar zichzelf. Vercruysse maakte gebruik van vertrouwde vormen (kaders, legplanken, kasten, tafels, etc.), maar stelde ze op zo’n onpersoonlijke manier voor dat elke vorm van communicatie uitgesloten werd. In de reeks Les Paroles, die daarop volgde, ging hij nog een stap verder. Hij toonde ons de plek van conversatie, de tafel en de stoel, maar saboteerde de mogelijkheid om ze te gebruiken. No way dat u toegang krijgt tot Vercruysses artistieke biotoop. Hier kan geen gesprek plaatsvinden, maar de aanzet wordt tenminste aangereikt, zij het met aarzeling. Het werk is zo dwars en ontroerend als de man zelf. 

(fragment uit bezoekersgids)